En dan is het zo maar in ene weer zondag 13 mei 2012, moederdag. Vandaag precies 1 jaar geleden was een hele heftige dag, we kregen te horen dat onze laatste ICSI behandeling was mislukt. Een vreselijk telefoongesprekje wat heel je leven op zijn kop zet. En toch ligt dat nu al weer best ver achter ons.
Het was een bewogen jaar. Op 5 mei kregen we de sleutel van ons nieuwbouwhuis, 8 dagen later viel onze biologische kinderwens in het water en nog eens 4 dagen later (17 mei 2011) gaven we elkaar het jawoord op het Gemeentehuis. We leefde in een roes en zette ons masker op voor alle nieuwe buren en gaan met die banaan en zo snel mogelijk het huisje af krijgen. Daarna kwamen zware maanden want je moet het toch een keer verwerken. En we mogen apetrots zijn op ons zelf want het is ons prima af gegaan!
Al snel maakte dat lege gat van verdriet plaats voor een nieuwe start en wending van ons leven. We begonnen met de adoptie cursus (VIA bijeenkomsten). En wat vonden we het super leuk. Vandaag nog gaan we op visite bij hele lieve mensen die we daar ontmoet hebben. We zijn door de procedure gevlogen want begin dit jaar was onze BT al op de deurmat gevallen, YES! En voor we het wisten lagen alle papieren al in Amerika, Philadelphia. We zijn niet meer te houden en zo ontzettend klaar voor een klein wondertje in ons leven.
De kinderkamer krijgt al vorm. Hij was eerst eigenlijk bijna af maar toen zeiden goede vriendjes dat we hun kamertje en wagen wel mochten hebben. Tja die spullen waren veeeeeel mooier dan de onze. Dus hupsakee onze spullen weer verkocht. De kamer hebben we nog niet, zij moeten eerst nog een nieuwe scoren voor hun zoon (overigens als wij een meisje zouden krijgen is ze al is gereserveerd voor hem, sorry mensen!).
De kinderwagen is in the pocket. En ohhhh wat hebben we gelachen. Volgens onze vriendin is het gewoon schoppen tot hij weer in elkaar klapt. Wij trappen tegen die wagen maar nee hoor gebeurde niets. De instructie dvd wel 10x gekeken en nog niet snappen!!! Pfff zijn we nu echt zo dom? Laura dan maar met zweet op mijn rug bellen dat we misschien wel te hard geschopt hebben en hij nu stuk is. Al snel hoorde we Randy op de achtergrond (11 jaar) hebben ze de maxicosi wel inclusief die hulpstukken eraf gehaald? Dat is een beveiliging hé... Godzijdank! Dat hadden we niet gedaan en dus de wagen niet stuk getrapt....pffff. MAAR je hoeft helemaal niet te schoppen, alleen maar 1 stang te pakken en hupsakee hij klapt in elkaar. Laura stond op de speaker en we hebben het in ons broek gedaan van de lach. Zij heeft gewoon 3 jaar lang een wagen in elkaar staan trappen bij de auto tot dat dat ding in ging maar dat had niet gehoeven. Conclusie: koop een Bugaboo want die zijn beresterk! hahahaVanuit Amerika gaat het trouwens erg goed. We zijn lid van een forum met allemaal wachtende ouders zoals wij en mensen die al een kindje hebben geadopteerd, allemaal vanuit Adoption Arc. Het regent voorstellen momenteel, ongelooflijk. Dus wie weet wat 2012 ons nog brengt?
Tot slot nog een kleine impressie van alvast de kinderkamer. Na 3 uur hadden we eindelijk de sticker op het rolgordijn. We zijn erg blij met het resultaat.
