Yes!!!

Vandaag, de dag na kerst, gingen we weer op naar Haarlem, 3e gesprek met de raad. We hadden geen zenuwen meer en aangezien we geen gekke wensen hadden wat betreft het adoptiekind wisten we eigenlijk al dat we werden goedgekeurd (dat signaaltje was al afgegeven). Het was een leuk gesprek en we hebben onze wensen maar vooral ook grenzen aangegeven. De raadsmedewerkster was het met alles eens (gelukkig). We hadden een iets langer gesprek dan normaal omdat we het ook nog over NL gehad hebben. Wij zullen voor beide procedures gaan, en zijn dus voor beide goedgekeurd. Apetrots zijn we. Dit betekend niet dat we 2 kindjes tegelijk kunnen adopteren. Je gaat wel of voor het een of voor het ander. De kans op een kindje uit NL is echt heel klein. Ongeveer 3 kindjes per jaar uit onze regio en 40 stellen op de wachtlijst. Toch willen we graag op de lijst staan. Omdat voor ons dit waarschijnlijk de enige mogelijkheid is om ook een 2e kindje te kunnen adopteren.

We hebben aangegeven dat we zo jong mogelijk willen (tot 2 jaar) lichtte special need, ondervoeding en vroeggeboorte. De raadsmedewerkster gaat het rapport (beginseltoestemming/ BT) opmaken en over ongeveer 2 weken gaan we dit met haar doornemen en dan wordt de BT doorgestuurd naar de stichting van ons keuze. We gaan deze week dus heel goed bedenken welke stichting onze voorkeur heeft. We hebben wel een groot vermoeden wat het gaat worden....

2e Gesprek met de Raad

Het eerste gesprek is nog maar net achter de rug en vandaag al weer op voor gesprek 2. Dit keer in Haarlem bij de Raad. Als je binnenkomt dan zijn alle deuren vergendeld en beveiligd glas bij de receptie enzo. Er komen natuurlijk ook mensen voor minder leuke situaties daar.

We waren al een stuk minder zenuwachtig dan het 1e gesprek. Rincke heeft nu ook wat kunnen zeggen, hahahaha. We hebben onze levenslijn besproken van geboorte tot waar je nu bent. Hoe de band is met je ouders en broers/zussen. Hoe de opvoeding geweest is, de scholen waar je op gezeten hebt enz enz. Wel erg leuk en we hebben beide niets te klagen gehad over onze jeugd.

Op het laatst gaf ze vanuit haar zelf aan dat het goed ging allemaal en er wat haar betreft nog geen minpunten waren, ze was erg positief. We vonden het super lief dat ze dat nu al wilde aangeven want je hoopt toch ook wel dat je goed begrepen word. We hebben 3e kerstdag het 3e gesprek. En we moeten wel hele extreme wensen hebben om die beginseltoestemmiing niet te mogen ontvangen. Nou troostje: die hebben we niet. We gaan dan bespreken (soort van definitief) welke leeftijd, welk land en welke special needs. We hebben een voorkeur en ik geloof dat de medewerkster van de raad onze voorkeur wel deelt en goed vind passen bij ons.

We krijgen veel reacties op de site en veel mensen missen 1 ding (zeggen ze steeds) en dat is het rekeningnummer van de adoptierekening voor een bijdrage....

Nu zijn wij geen bedelaars maar we moeten ook blij zijn met alle hulp die mensen willen bieden. Dus voor 1 keer geven we ons adoptierekeningnummer: 41.86.25.018.

1e Raadsgesprek

Het gaat allemaal zo veel sneller dan verwacht, vandaag hadden we al het eerste gesprek met een medewerker van de RvK. Ik (Thea) was enorm zenuwachtig en heb dan ook de hele nacht niet geslapen. Het gesprek duurde 2 uur. En gelukkig voelde we beide een klik met de medewerkster.

Er werden een heleboel vragen op ons afgevuurd. Niet zo zeer nog over welk land we wilden en waar onze grenzen lagen met bijvoorbeeld SN. Maar meer over waarom we willen adopteren, wat vind de omgeving daarvan, reageren er ook mensen negatief in je omgeving, wat doe je voor werk, hoe ga je het financieël doen, hoeveel blijf je werken enz enz.

We waren lekker ons zelf. Op een gegeven moment zei ze wel dat ik een boel meer kletste dan Rincke....haha. Maar dat is wel gewoon hoe we beide zijn. Volgende week vrijdag het 2e gesprek, dan op het kantoor van de RvK.

Medische keuring

Vandaag weer een stapje verder in de procedure, de medische keuring. Als alles gewoon in orde is dan stelt het weinig voor eerlijk gezegd. We hebben de lijst met vragen doorgenomen en dat was allemaal goed. Daarna bloeddruk gecheckt en werd er naar ons hart en longen geluisterd. We zijn beide met een dikke 10 geslaagd volgens de arts.

Nu wachten op de uitnodigingen van de raad, spannend.

Vandaag nog even contact gehad met de stichting NAS over Namibië, maar helaas loopt die wachtlijst al aardig vol....
De kans is klein dat we nog op die wachtlijst kunnen komen. Gelukkig hebben we nog meer landen op ons lijstje staan en Namibië was daar eentje van. We gaan zeker nog wel een jaar of 3 moeten wachten op een voorstel ben ik bang (welk land het dan ook mag worden)....pfffff.

6e VIA Bijeenkomst: een dubbel gevoel

Tja en dan is het in ene zo ver, de laatste bijeenkomst. Vol goede zin stapten we weer in de auto op naar Utrecht maar ook oh zo een dubbel gevoel. We hebben zo enorm veel geleerd en genoten van dit alles. Jammer dat het afgelopen is maar super om weer een stapje dichter bij de BT (beginseltoestemming) te zijn.

Het was weer een leuke bijeenkomst. Natuurlijk begonnen we weer met terugblikken naar de laatste bijeenkomst en daarna hebben we de procedure nog eens stap voor stap doorgenomen. We zijn nu wat dieper in gegaan op het gesprek met de raad van de kinderbescherming wat we straks zullen hebben (3 gesprekken waarvan 1 in ons eigen huis). Iedereen heeft thuis zijn huiswerk gemaakt en we bespraken vandaag dan ook wie voor welke stichting zou kiezen (op dit moment), welke leeftijden, 1 of 2 of meer kindjes tegelijk, welk land en welke special need. Op dit moment ligt het dichtst bij ons Namibië een gloed nieuw contact. Daarnaast staan we ook helemaal open voor Sri Lanka, Lesotho, Malawi en NL. Een kindje van max 3 jaar en we gaan of voor 1 kind of een tweeling.
Na de pauze kregen we allemaal 1 kindje op papier en speelde je voor bemiddelaar en moest je dit kindje voorstellen aan 1 van de stellen (of alleenstaande) binnen deze groep. Helaas is er voor ons geen match gevonden vandaag. De kindjes waren allemaal iets ouder dan wij wensen of kwamen uit andere landen. Het was wel enorm leerzaam.

Na de bijeenkomst zijn we met de groep (helaas konden 2 stellen niet mee vanavond) gaan wokken. Het was echt enorm gezellig en we hebben ontzettend gelachen met elkaar. We houden zeker contact, als straks iedereen de BT in bezit heeft gaan we weer afspreken met elkaar.

Omdat ik weet dat jullie onze blog volgen wil ik bij deze Maike en Hilda en alle lieve mede 'cursisten' enorm bedanken voor de enorme leuke tijd. We hebben het als heel waardevol ervaren, bedankt!

5e via bijeenkomst

De 1 na laaste bijeenkomst al weer, de tijd gaat snel als je het naar je zin hebt! Het was weer erg leuk en interessant. Na het terugblikken op de vorige bijeenkomst hebben we het over identiteit gehad. Hoe ben jij gekomen tot je eigen identiteit? We werden in groepen gedeeld, 4 groepen (een groep baby's, peuters, pubers en volwassenen). Je moest dan bedenken wat voor vragen betreffende identiteit een kind zou krijgen in die leeftijd. Waar kom ik vandaan, waarom zie ik er anders uit, wie zijn mijn ouders, waarom ben ik afgestaan, heb ik broertjes of zusjes enz enz.

Ook kregen we filmpjes te zien van geadopteerden kinderen die in Nederland wonen. Een filmpje van jonge kinderen maar ook van een volwassene. Vooral het filmpje van een jongentje is ons bijgebleven (ongeveer 9 jaar). Die zei bijvoorbeeld dat hij wel erg leek op zijn adoptieouders. Zij wilden namelijk bruin worden net als hij (want ze gingen altijd in de zon liggen als die er was) en ze houden ook van pittige sausjes net als hij. Zo schattig! Ook zijn vriendjes vonden hem niet anders omdat hij geadopteerd was, hij sprak namelijk ook gewoon Nederlands! Hoe simpel is het? Hij had het geluk 2 foto's te hebben van zijn buikmama (zo noemde hij dat) en soms legde hij die foto van zijn buikmama op zijn hart als hij in bed lag, hart veroverend.

In de pauze konden we snuffelen tussen aankomstkaartjes van adoptieouders. Erg leuk, de meest pittige kindjes gezien en ook leuke teksten op de kaartjes. We konden ons nog niet echt voorstellen dat wij straks ook allemaal bezig zijn met een kaartje uitkiezen. Was het maar al zo ver!

10-10-2010

Op 10-10-2010 hebben wij onze aanvraag voor het adopteren van een buitenlands kindje op de bus gedaan. Vandaag is het dan ook al weer precies 1 jaar dat de procedure loopt. Hoeveel jaarlijkse terugblikken op 10-10 zullen wij nog hebben tot de aankomst van een kindje???? Hoe lang het ook zal zijn, wij houden moed!

4e VIA bijeenkomst

Het wordt misschien wat afgezaagd maar ook dit was weer een leuke bijeenkomst. We zijn over de helft en nog maar 2 te gaan, het vliegt om.
Het is ook leuk dat je de mensen steeds beter leert kennen, dat maakt het ook alleen maar leuker elke keer. Dit keer geen filmpjes van tehuizen of afstandsmoeders. We moesten ons inleven in een kindje dat geadopteerd werd van 4 jaar. We moesten onze ogen dicht doen en dan las Maaike (één van de begeleiders van de cursus) een verhaal voor. Dit ging er over dat je aan het spelen was in een speelzaal en in ene door 2 mensen werd opgehaald, die mensen roken anders, zagen er anders uit en namen je zomaar in ene mee naar hun hotelkamer. Je kon ze niet verstaan, ze gingen je uitkleden en deden je andere kleertjes aan. Die nieuwe kleren roken anders en al het vertrouwde gevoel was in 1 klap weg. Als je sprak dan gaven ze geen antwoord, ze begrepen je niet en konden je niet verstaan. Telkens na een stukje verhaal stelde Maaike de vraag hoe zou jij je voelen? Pfffff, heftig hoor. Ik was erg emotioneel, kon de tranen bedwingen maar ik vond het zo heftig. Ik voelde me echt dat kindje van 4 en wat moet die bang geweest zijn en graag weer terug naar 'huis' gewild hebben. Heel goed om je hier eens in te verplaatsen. Natuurlijk gaat het in het echt wel iets anders maar dit gevoel komt wel redelijk overeen met een adoptiekindje. Dat maakt wel duidelijk dat het kindje straks echt wel ruimte moet krijgen om te rouwen en te wennen aan alle nieuwe geuren en invloeden.

Na de pauze werden de vrouwen en mannen gesplitst en was er tijd om te brainstormen onderling over wat je maar wilde over adoptie. Rincke heeft het met de mannen over veel praktische zaken gehad. Hoeveel verlof moet je opnemen na de komst van een kindje? Hoe doe je dat met je werk maar ook financieël? Hoe sta je tegenover special need en tot hoe ver ga je daarin? En ga je daar niet te ver in omdat je bijna gedwongen wordt hiervoor te kiezen?

Wij bespraken met de vrouwen veel dezelfde dingen. Maar ook over een eventuele voorkeur voor een land/continent, leeftijd enz. Sommige konden/durfden zich niet echt te verheugen op de komst van een kindje over een paar jaar na alle teleurstellingen en het lange wachten wat we allemaal nu al gedaan hebben. Ik daarin tegen wel, ik ga er met de volle 100% vanuit dat wij een gezin vormen straks, misschien ergens een beetje dromerig maar dan maar, het helpt me er voor nu in ieder geval doorheen.

Wat in ieder geval duidelijk was is dat iedereen (nog steeds) druk bezig is met special need en grenzen bepalen. En dat de mogelijkheden voor inschrijven voor landen erg weinig is momenteel. Hopelijk zullen we allemaal met een jaar of 3 dat lang verwachtte gezin vormen.
We hebben pas over 3 weken weer een cursus dus we moeten even wachten nu.

Oh ja we wilden in ieder geval nog zeggen dat we de reacties op de blog berichten echt super leuk vinden! Heel fijn dat we zoveel steun krijgen van alle lieve mensen om ons heen. De tranen biggelen over me wangen elke keer als ik de lieve reacties lees, bedankt hiervoor!

3e VIA bijeenkomst en 4 maanden later

Nou na 2 weken wachten was het eindelijk weer zo ver, weer een bijeenkomst. Het was weer erg leuk. Het ging vandaag over het hechten van het adoptiekindje aan de adoptieouders en de nieuwe omgeving. De signalen die het kan afgeven. Heel interresant. Ook kregen we een adoptie kindje toegewezen op papier en dan moest je vertellen wat je zou doen als je dit kind zou krijgen. Dat was nog best lastig om je daar helemaal op in te leven. Maar wel weer erg leerzaam. Je ging daar met een paar anderen over discussiëren. In ons groepje waren we het niet echt met elkaar eens, maar dat geeft niet. Je mag er anders over denken. Gelukkig was onze denkwijze de juiste en dat bevestigd maar weer dat wij dit aan kunnen samen.

Ook wil ik nog heel eventjes stilstaan bij het feit dat het de 13e is vandaag. Het is al weer 4 maanden geleden dat onze droom van een biologisch eigen kindje definitief voorbij is gegaan. De tijd vliegt. Adoptie is iets wat we enorm graag willen en waar we met de volle 100% voor gaan. Het neemt alleen geen pijn weg van het verdriet wat we wel degelijk nog voelen. De confrontatie blijft hard.

Nu weer 1 weekje wachten en dan op naar de 4e bijeenkomst. We zijn al op de helft. We vinden het nu al jammer als het straks afgelopen is. Natuurlijk wel weer een stapje dichterbij die felbegeerde beginseltoestemming maar daarna begint wel echt het hele lange wachten.

We krijgen veel vragen over welk land  we willen en hoelang we moeten wachten. Wisten we het maar. We hebben een voorkeur voor Sri Lanka, maar dat land is momenteel niet open voor adoptie, hopelijk volgend jaar als we de beginseltoestemming hebben wel. Er zijn nu heeeel weinig landen open voor adoptie. Dus we kunnen jullie hier helaas niets over vertellen. Alles wat in Azië ligt geniet onze voorkeur, China vinden we ook een goede optie.

We zullen zien volgend jaar op welke landenlijst we kunnen komen, wat maakt het uiteindelijk uit? Een kindje is wat we willen en blank of niet is voor ons geen issue.

Op naar de volgende cursus!

2e VIA bijeenkomst

In 1 woord: GEWELDIG! Wat een leerzame bijeenkomst weer zeg. De eerste helft terug gekeken op de vorige bijeenkomst, nagepraat over iedereen zijn mening over de cursus enz enz. En filmpjes gezien van weeshuizen. Veel verschil tussen het ene en het andere weeshuis. Maar duidelijk dat er amper aandacht is voor de kindjes, echt zielig om te zien. En je hoort ze gewoon amper, ze zijn het gewoon gewend. Een klein jongetje van een jaar of 3 dat een babytje de fles geeft en de fles meer in zijn ogen en neus stopt dan in de mond van de baby. De baby geeft gewoon geen krimp! Wacht rustig af tot dat het weer kan zuigen uit zijn flesje. Ze zijn niet anders gewend dan wachten op eten. Amper speelgoed om mee te spelen en schoentjes aan die eigenlijk niet passen, maar ja meer is er simpel weg gewoon niet.

De 2e helft een adoptie moeder die verteld over haar ervaringen en haar 2 chinese adoptie zoontjes. Beide special need, en daar echt 100% voor gekozen want toendertijd duurde een SN procedure even lang als een gezond kindje. Een vrouw die vol liefde spreekt over haar 2 zoontjes, de reis naar China, de opvoeding en de dingen waar ze tegen aan loopt. Vol van emoties schietend als ze verteld over de eerste keer dat haar zoontje haar omarmt of zelf vraagt om hulp. Zo mooi! De tijd vloog om, echt heel jammer. We zouden uren/dagen kunnen luisteren naar zo iemand. Ook heel erg fijn om te horen dat je binnen special need echt wel je eigen grenzen mag aangeven, iets waar wij veel vragen over hadden. We kijken nu ook compleet anders naar de 'handicap' van sommige SN kindjes, die zijn gewoon ook super welkom. Wel binnen onze grenzen blijvend natuurlijk. Maar handicaps waar we eerst van dachten pfff dat weten we nog niet, denken we nu JA hoor kom maar.

Over 3 weken mogen we pas weer op cursus, jammer. Maar nu even nagenieten van weer een bijzondere dag en alles even laten bezinken.

Groetjes Rincke en Thea

1e deel VIA cursus

Vandaag was het dan zo ver, het 1e deel van onze VIA cursus, nog 5 delen te gaan. Het was enorm informatief en we zijn er dan ook een boel wijzer van geworden. Het ging over het profiel van de adoptiekinderen op dit moment, veel special need kindjes. En wil je dat? En zo ja welke beperkingen passen bij je en welke niet? Tot waar vind je het acceptabel enz enz. We waren met 7 stellen (waaronder wij) en een alleenstaande vrouw (die overigens zelf ook geadopteerd is). Een hele leuke groep.

We hebben ook een filmpje gezien over een Afrikaanse moeder die afstand deed van haar kind, heel pittig om te zien. Maar die afstandmoeders hebben wel echt een goed beeld bij adoptie en hopen echt dat ze hierdoor hun kind een betere toekomst geven. Ze kunnen gewoon simpelweg niet anders en hebben geen keus. Abortus vonden ze geen optie en het kind ter adoptie beschikbaar stellen wel. Ze hopen dan ook dat de adoptie ouders veel van het kind zullen houden en nooit zullen zeggen tegen het kind dat ze het hebben weggegeven of ze het niet wilde hebben. Ze houden zielsveel van hun kind maar kunnen er nu niet voor zorgen.

Rincke en ik zijn overtuigd, waren we al maar nu nog meer!  Dit willen wij. Wij willen een gezin vormen en een kindje een mooi leven geven. Wij zullen vanaf dag 1 open naar het kindje zijn over de situatie en de biologische ouders een net zo belangrijke plek geven als ons.

Volgende week deel 2, yes!

Groetjes Thea en Rincke