4e VIA bijeenkomst

Het wordt misschien wat afgezaagd maar ook dit was weer een leuke bijeenkomst. We zijn over de helft en nog maar 2 te gaan, het vliegt om.
Het is ook leuk dat je de mensen steeds beter leert kennen, dat maakt het ook alleen maar leuker elke keer. Dit keer geen filmpjes van tehuizen of afstandsmoeders. We moesten ons inleven in een kindje dat geadopteerd werd van 4 jaar. We moesten onze ogen dicht doen en dan las Maaike (één van de begeleiders van de cursus) een verhaal voor. Dit ging er over dat je aan het spelen was in een speelzaal en in ene door 2 mensen werd opgehaald, die mensen roken anders, zagen er anders uit en namen je zomaar in ene mee naar hun hotelkamer. Je kon ze niet verstaan, ze gingen je uitkleden en deden je andere kleertjes aan. Die nieuwe kleren roken anders en al het vertrouwde gevoel was in 1 klap weg. Als je sprak dan gaven ze geen antwoord, ze begrepen je niet en konden je niet verstaan. Telkens na een stukje verhaal stelde Maaike de vraag hoe zou jij je voelen? Pfffff, heftig hoor. Ik was erg emotioneel, kon de tranen bedwingen maar ik vond het zo heftig. Ik voelde me echt dat kindje van 4 en wat moet die bang geweest zijn en graag weer terug naar 'huis' gewild hebben. Heel goed om je hier eens in te verplaatsen. Natuurlijk gaat het in het echt wel iets anders maar dit gevoel komt wel redelijk overeen met een adoptiekindje. Dat maakt wel duidelijk dat het kindje straks echt wel ruimte moet krijgen om te rouwen en te wennen aan alle nieuwe geuren en invloeden.

Na de pauze werden de vrouwen en mannen gesplitst en was er tijd om te brainstormen onderling over wat je maar wilde over adoptie. Rincke heeft het met de mannen over veel praktische zaken gehad. Hoeveel verlof moet je opnemen na de komst van een kindje? Hoe doe je dat met je werk maar ook financieël? Hoe sta je tegenover special need en tot hoe ver ga je daarin? En ga je daar niet te ver in omdat je bijna gedwongen wordt hiervoor te kiezen?

Wij bespraken met de vrouwen veel dezelfde dingen. Maar ook over een eventuele voorkeur voor een land/continent, leeftijd enz. Sommige konden/durfden zich niet echt te verheugen op de komst van een kindje over een paar jaar na alle teleurstellingen en het lange wachten wat we allemaal nu al gedaan hebben. Ik daarin tegen wel, ik ga er met de volle 100% vanuit dat wij een gezin vormen straks, misschien ergens een beetje dromerig maar dan maar, het helpt me er voor nu in ieder geval doorheen.

Wat in ieder geval duidelijk was is dat iedereen (nog steeds) druk bezig is met special need en grenzen bepalen. En dat de mogelijkheden voor inschrijven voor landen erg weinig is momenteel. Hopelijk zullen we allemaal met een jaar of 3 dat lang verwachtte gezin vormen.
We hebben pas over 3 weken weer een cursus dus we moeten even wachten nu.

Oh ja we wilden in ieder geval nog zeggen dat we de reacties op de blog berichten echt super leuk vinden! Heel fijn dat we zoveel steun krijgen van alle lieve mensen om ons heen. De tranen biggelen over me wangen elke keer als ik de lieve reacties lees, bedankt hiervoor!

3e VIA bijeenkomst en 4 maanden later

Nou na 2 weken wachten was het eindelijk weer zo ver, weer een bijeenkomst. Het was weer erg leuk. Het ging vandaag over het hechten van het adoptiekindje aan de adoptieouders en de nieuwe omgeving. De signalen die het kan afgeven. Heel interresant. Ook kregen we een adoptie kindje toegewezen op papier en dan moest je vertellen wat je zou doen als je dit kind zou krijgen. Dat was nog best lastig om je daar helemaal op in te leven. Maar wel weer erg leerzaam. Je ging daar met een paar anderen over discussiëren. In ons groepje waren we het niet echt met elkaar eens, maar dat geeft niet. Je mag er anders over denken. Gelukkig was onze denkwijze de juiste en dat bevestigd maar weer dat wij dit aan kunnen samen.

Ook wil ik nog heel eventjes stilstaan bij het feit dat het de 13e is vandaag. Het is al weer 4 maanden geleden dat onze droom van een biologisch eigen kindje definitief voorbij is gegaan. De tijd vliegt. Adoptie is iets wat we enorm graag willen en waar we met de volle 100% voor gaan. Het neemt alleen geen pijn weg van het verdriet wat we wel degelijk nog voelen. De confrontatie blijft hard.

Nu weer 1 weekje wachten en dan op naar de 4e bijeenkomst. We zijn al op de helft. We vinden het nu al jammer als het straks afgelopen is. Natuurlijk wel weer een stapje dichterbij die felbegeerde beginseltoestemming maar daarna begint wel echt het hele lange wachten.

We krijgen veel vragen over welk land  we willen en hoelang we moeten wachten. Wisten we het maar. We hebben een voorkeur voor Sri Lanka, maar dat land is momenteel niet open voor adoptie, hopelijk volgend jaar als we de beginseltoestemming hebben wel. Er zijn nu heeeel weinig landen open voor adoptie. Dus we kunnen jullie hier helaas niets over vertellen. Alles wat in Azië ligt geniet onze voorkeur, China vinden we ook een goede optie.

We zullen zien volgend jaar op welke landenlijst we kunnen komen, wat maakt het uiteindelijk uit? Een kindje is wat we willen en blank of niet is voor ons geen issue.

Op naar de volgende cursus!